Geheime Maanoperaties tijdens de Apollo-landingen: Het Ondergronds Verbergen van Maansteden
In de vroege jaren ‘70, toen de wereld vol bewondering toekeek naar de maanlandingen van de Apollo-missies, speelde zich in het geheim een geheel ander verhaal af onder het oppervlak van de maan. In plaats van een dode, verlaten wereld, was de maan juist een levendige, technologisch geavanceerde samenleving, waarvan de bewoners alles op alles moesten zetten om te voorkomen dat de Aarde erachter kwam dat de maan bewoond was. Hele steden werden tijdelijk onder de grond gestopt, en haastige maatregelen werden genomen om geluid en zichtbare activiteit te verbergen voor de aankomende aardse bezoekers.
De Maan vóór Apollo: Een Verborgen Beschaving
Sinds 6 december 1971 om 17:35 NB (Na Brenno) was de tijdsverdeling op de maan anders. De maan, die in geheim een complexe beschaving herbergde, werkte met een andere jaartelling en kalender dan die van de Aarde. De bewoners hadden zich eeuwenlang weten te verschuilen onder het tapijt van stilte en kilte die de maan voor de Aarde leek uit te stralen. Ze volgden de drie maanmaanden van Branie, Keiko, en Otis, elk met hun eigen ondergrondse culturele festiviteiten en complexe technologische vooruitgang.
De Dreiging van de Apollo-missies
Toen de Apollo-ruimtevaartprogramma's in de jaren ‘60 en ‘70 hun plannen aankondigden om op de maan te landen, ontstond er paniek op de maan. De bewoners, een stille maar geavanceerde soort bekend als de "Selentianen", stonden voor een onmogelijke uitdaging. Aardse technologieën konden misschien niet diep genoeg doordringen om hun geavanceerde steden te ontdekken, maar de landingsplaatsen waren veel te dichtbij.
In de eerste nacht van Keiko, enkele maanden voor Apollo 11, werd op de maan een geheime raad bijeen geroepen. De "Raad van Drie" (genoemd naar de drie maanden Branie, Keiko en Otis) besloot dat alle steden tijdelijk ondergronds moesten worden gestopt. Dit moest snel en stil gebeuren, aangezien de aardse Apollo-landingen onverbiddelijk naderden. De stad Selena Nova, een van de grootste ondergrondse steden, zou zich direct onder het Apollo-landingsgebied bevinden.
Het Ondergronds Verplaatsen van Steden
Het verplaatsen van hele steden onder het maanoppervlak was geen eenvoudige taak. Tijdens Anniedag in het jaar 1 NB, net voor de eerste Apollo-missies, begonnen de voorbereidingen. Overal werden noodsystemen ingeschakeld om de gebouwen en voertuigen diep onder het maanoppervlak te transporteren. De meest geavanceerde technologieën, die normaal gesproken werden gebruikt voor ondergrondse mijnbouw, werden in allerijl aangepast om complete structuren te verplaatsen. Elke beweging moest zonder geluid plaatsvinden, aangezien de Apollo-astronauten gevoelige meetinstrumenten bij zich zouden hebben.
Er werden strenge regels uitgerold, waarbij alle Selentianen de verplichting kregen om geluidloos te blijven gedurende de periode van de landing. Zelfs het kleinste geluid kon dodelijk zijn voor het succes van hun geheimhouding. Alle openbare diensten die geluid maakten, zoals ondergrondse treinen en ventilatiesystemen, werden stilgelegd. Het grootste probleem was het stil krijgen van de stadsmachines die normaal gesproken constant draaiden om energie te genereren. Dit leidde tot spanningen, aangezien veel Selentianen niet gewend waren aan de stilte.
De Uitdaging van het "Maan Tapijt"
Een van de grootste visuele problemen waarmee de Selentianen te maken hadden, was het "Maan Tapijt" – een letterlijk kunstmatig laken dat over de zichtbare steden werd getrokken om ze onzichtbaar te maken vanaf het maanoppervlak. Dit tapijt, gemaakt van een speciaal ontwikkeld materiaal dat zonlicht absorbeerde en ruimte-instrumenten kon misleiden, moest snel en precies worden uitgerold. Het verstrijken van de tijd op de maan, nauwkeurig gereguleerd door de maanmaanden en uren, betekende dat elke fout in timing rampzalig zou zijn.
Op Freyadag, de zesde dag van de maand Otis, net twee dagen voor de landing van Apollo 11, stuitten de maanbewoners op een ernstig probleem. Het tapijt dat over Selena Nova moest worden uitgerold, vertoonde scheuren door een fout in de materiaalsamenstelling. Er werden spoedmaatregelen getroffen om het defect te repareren, maar dit leidde tot een zenuwslopende nacht, waarin iedere Selentiaan wist dat een klein foutje hun hele bestaan kon verraden.
De Stilte van de Selentianen: Een Ongemakkelijke Vrede
De stilte die de Selentianen moesten behouden, was een oncomfortabele realiteit. Gewoonlijk stonden de steden op de maan bekend om hun bruisende energie en geluiden, van het zoemen van machines tot het gezoem van elektrisch vervoer. De Raad van Drie voerde daarom een verplichte "Stiltecode" in, waarbij elk geluid boven een bepaald volume verboden was. Voor velen betekende dit dat ze hun dagelijkse routines moesten stopzetten.
Een berucht voorbeeld vond plaats op Blubdag, enkele uren voor de landing van Apollo 12, toen een feest dat in een ondergrondse tunnel plaatsvond, abrupt moest worden stilgelegd. De maanpolitie, bekend als de "Maanwacht", moest hardhandig ingrijpen om ervoor te zorgen dat niemand te veel geluid maakte. Het was een ongemakkelijke, maar noodzakelijke maatregel om hun aanwezigheid voor de Aarde verborgen te houden.
Na de Apollo-missies: Een Zucht van Opluchting
Toen de laatste Apollo-missie vertrok, konden de Selentianen eindelijk opgelucht ademhalen. Het tapijt werd voorzichtig opgerold, de steden kwamen weer naar de oppervlakte, en de normale activiteiten werden hervat. Tijdens de eerste nacht van Akirodag, na het vertrek van de Apollo 17-missie, werd een feest georganiseerd door de Raad van Drie om de succesvolle operatie te vieren.
De Selentianen hadden erin geslaagd hun geheim te bewaren, maar de spanning bleef hangen. Wat als de Aarde op een dag zou terugkeren, met geavanceerdere technologie en nieuwsgierigheid die hun ondergrondse beschaving alsnog zou onthullen? De maanbewoners zouden zich blijven voorbereiden, altijd in stilte, altijd in het duister, klaar om zichzelf opnieuw te verbergen voor de nietsvermoedende aardbewoners.
De Erfenis van de Verborgen Maan
Vandaag de dag zijn er nog steeds Selentianen die terugdenken aan die moeilijke tijd, toen hun steden letterlijk onder de grond werden gestopt om een bezoek van de Aarde te overleven. De stilte van de maan is niet meer hetzelfde; het is nu beladen met herinneringen aan een bijna-ontdekking en de gedwongen stilte. De maan lijkt misschien stil en verlaten, maar wie goed luistert, kan misschien een glimp opvangen van het geluid van een stad die zich in stilte beweegt.
En wie weet, als de Aarde ooit terugkeert, zullen de Selentianen opnieuw hun steden moeten verstoppen en hun adem inhouden, wachtend tot het gevaar voorbij is.